Posts tonen met het label familie. Alle posts tonen
Posts tonen met het label familie. Alle posts tonen

woensdag 27 september 2017

Stukje van je hart

Iemand graag zien, dat is -willen of niet - toekijken hoe een stuk van je hart eigen armen en benen kweekt en buiten jouw lijf gaat rondwandelen. 

Niet mijn woorden. Wel die van mijn vader. (Op zijn goede momenten zegt hij al eens wijze dingen.)

Eén van die stukken van mijn hart, die al vrij zelfstandig door het leven beent, ligt in een juniorbed op het zevende verdiep van het ziekenhuis.
Het is niet goed - anders zou hij hier niet liggen - maar met de hulp die we hier krijgen, komt het in traag maar zeker in orde.

Hij houdt zich kranig. Ondergaat de prikken en onderzoeken zonder verpinken. Knikt gelaten als de dokter zegt dat hij nog een dag extra moet blijven en ziet de humor van eindeloze potjes 'dokter bibber' in. Elke mistige ochtend grappen we dat de wereld vannacht toch verdwenen is. Hij haalt koffie voor me om naar eigen zeggen zijn benen te strekken en maakt er een sport van om ninjagewijs  ongezien langs de verpleegsterspost terug te sluipen.

Tot vannacht. Alles was teveel. De zeurende pijn aan zijn arm, de vage geluiden op de gang, de uren die hier eindeloos duren.
In zijn bed kromp hij tot een klein hoopje jongen. En dan passen mama en oudste best samen in een juniorbed. Hij nestelde zich in mijn armen. Dat bleek het enige te zijn dat ie nodig had.

Ik vul je wijsheid graag aan, papa.
Iemand graag zien, dat is - willen of niet - toekijken hoe een stuk van je hart eigen armen en benen kweekt en buiten jouw lijf gaat rondwandelen. 
Maar af en toe kun je dat stukje toedekken met je eigen vel. Al is het maar voor even.